عمل جراحي چشم آن هم خيلي فوري تنها راه علاج بود ، وقتي اين بيماري حادث ميشود اگر در حالت اورژانسي كه اصطلاحاً هنوز كل بينايي چشم از بين نرفته جراحي صورت گيرد 100% بينايي گذشته باز ميگردد . ولي اگر از حالت اورژانسي خارج شود يك هفته فرصت براي عمل جراحي وجود دارد. در فرصت يك هفته اي ، اگر زودتر عمل جراحي انجام شود درصد بازگشت بينايي بيشتر و بيشتر مي شود  ولي بعد از گذشت يك هفته اميد به بيناي چشم وجود ندارد .

هم زماني برگزاري كنگره جهاني چشم پزشكي در ايران ، نبود حتي يك مختصص جراحي شبكيه در شهر و اورژانسي بودن شرايط ، رازي را در مقابلم قرار داده بود كه از رمزگشايي آن عاجز بودم ، به همه مطب ها ، بيمارستانها و كلينيگ هاي چشم پزشكي سرك كشيدم، نزديك ترين زمان عمل در بيمارستان فوق تخصصي  نور بود كه پنج روز ديگر شرايط مهيا مي شد . انگار  من درآستانه مواجه با نمادي ديگر از قدرت الهي بودم . تابستان كه گذشت در محفلي دوستانه همرزمان دوران افتخار گرد هم جمع شده بودنند كه آقاي اردشير پاپي را ديدم ، كارت ويزتش را به من داد . به روي آن حك شده بود دكتر اردشير پاپي فوق تخصص شبكيه ، جراح و..... ، آب در كوزه ما تشنه لبان مي گرديم  .

دكتر  مهيا عمل شد ،  ازاينكه دوست عزيزم ميخواهد تيغ بدست گيرد و ناخالصي هاي وجودم را خراش دهد آرامشي وجودم را فرا گرفته بود . گرچه ابعاد اين بيماري را برايم تشريح كرد وتاكيد داشت كه بعداز عمل بينايي چشمت به همان ميزان سابق نيست . ولي من فقط به قدرت خداوند مي انديشم ، درطول زندگي پر از فراز و نشيب از اين نمونه بسيار تجربه كرده بودم .سررسيد روي پيشخوان پذيرش نهم آذر 1389 را نشان مي داد ، آزمايشات مقدماتي حكايت از نرمال بودن شرايط جسماني داشت ، طولي نكشيد كه خود را در اطاق عمل ديدم ، به روي تخت دراز كشيدم ، پرسنل اطاق عمل خوش و بشي با من كردنند ، دكتر هم آمد ، در هيبتي متفاوت با آن چه كه ديده بودم .داروي بيهوشي تزريق شد ، ميخواستم ميزان هوشياري خود را محك بزنم  ولي چيزي متوجه نشدم ، دو ساعت زمان عمل خانواده را نگران كرده بود . صدا هاي گنگي به گوشم رسيد كه نويد پايان جراحي و آغاز هوشياري بود . همه وجودم  به من فرمان ميداد كه حسين را صدا بزنم ، انگار زبان در كنترلم نبود . چند ساعت بعد كاملاً به  هوش بودم ، درد خفيفي در سمت راست سرم ، قدري آزارم ميداد. دكتر توصيه هاي بعد از عمل را مرور كرد و تاكيد داشت كه نبايد احساساتي شوم واشكي از چشمانم سرازير شود . لابد عشق ناپيداي من را در آستانه محرم ميدانست. شور وشوق كودكان سياه پوش در هر كوي برزن حكايتی دیگر از دیوان عاشقی را بیان میکرد . دوست عزيزم فريبرز كه در سادگي و صداقت مانندش را كم سراغ دارم ، از روزگارم با اطلاع بود ، در ميان دستجات عزاداري سنتي ديارمان ، با تماس هاي مكرر  من را بي نصيب از عشق بازي عاشورا نمي گذاشت . هر بار تماسش جرقه اي به احساسات فشرده ام ميزد . با تمام وجود سعي ميكردم جلوي ريختن اشك را بگيرم ، بغض در گلويم فشرده شده بود ، همه سلولهاي تشكيل دهنده وجودم ميلرزيد ، در آستانه انفجاري عظيم بودم ، فريبرز ماموريت داشت كه عاشوراي من را باراني كند . در انديشه شدم كه رمز و راز اين ماجرا در چيست ؟ چرا فرمانم دادند ابر چشمانم براي باريدن بارور نشود ؟ و چرا اين همه بي قراري براي باريدن دارد . نداي  از درون نهيبم زد : چشمي كه از كودكي نمناكي اشك را هديه صورت كويرزده ات كرده اگر قرار باشد باران عشق حسين را تفسير نكند همان بهتر كه دنياي پر از رنگ وريا را نبيند . حالا ديگر ظهر عاشورا بود و من  بر فراز قله احساس ، نظارگر واويلاي عاشقان بودم .سيل اشك  باريدن گرفت ، كوير تشنه وجودم سيرآب شد و نهال خشك شده احساسم بار ديگر طراوت و تازگي را تجربه كرد .

داريوش